dotarłam, skutecznie zniechęciły mnie liczne nieudolne i nieaktualne witryny innych naszych skarbnic narodowych.<br><br>&lt;au&gt;Anna Grużewska&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;<br>&lt;tit&gt;A "ogień wewnętrzny"?...&lt;/&gt;<br><br>Z wielkanocnego numeru (POLITYKA 17) powiało istną "chandrą unyńską". Pani prof. Barbara Skarga uważa, że nie ma co mówić o szczęściu, Zdzisław Pietrasik nie zostawił suchej nitki na naszej postkomunistycznej i postsolidarnościowej rzeczywistości, a Zygmunt Kałużyński najwidoczniej ma za złe Kawalerowiczowi, że zabrał się do ekranizowania "Quo vadis". Mnie zaś trudno pogodzić się z takim czarnowidztwem, zwłaszcza że już właśnie zakwitły jabłonie. Nie należę do fanów Sienkiewicza, ale to nie zmienia faktu, że "Quo vadis" jako jedyne polskie "czytadło" zdobyło międzynarodową popularność, na