pokolenia na pokolenie. Szkołę mistrzostwa stanowi. kanon, wspólnota upodobań estetycznych, nieustanne sprawdzanie się w konfrontacji z otoczeniem. Jasność kryteriów, ich powszechna znajomość, łączyły się ze sprawnością techniczną, nabywaną od dzieciństwa w przekazie pokoleniowym. Tkano, haftowano pod okiem matki bądź babki, wspólnie wykonywano świąteczne ozdoby, "pisano" jajka na Wielkanoc, a w rzemiosłach, zepchniętych w XVIII w. z miast na wieś, na skutek rozwoju przemysłu, szkołą umiejętności stawało się terminowanie u mistrza. <br>Granica między wytworami ludowymi a przeznaczonymi dla miasta była płynna. Rzemiosło wiejskie stanowiło kontynuację dawnych procederów technicznych i jeśli zalicza się je do "sztuki ludowej", to ze względu na upodobania wytwórców