najsroższa burza przewaliła się nad głową Lesia w niedzielę przed świtem. Burza, być może, byłaby mniej sroga, gdyby nie to, że Lesio na widok całych i zdrowych współpracowników ze szczęścia najpierw stracił mowę, a potem uznał za stosowne posłużyć się poezją.<br>Na pełne zgrozy pytanie Stefana:<br>- Coś narobił, bałwanie?!<br>Odparł rzewnie natchnionym głosem:<br>- Jak mokry jaskier wschodzi na bagnie...<br>I widząc utkwione w sobie wytrzeszczone w bezgranicznym zaskoczeniu oczy przyjaciół, dodał smętnie:<br>- Jak błędny ognik przepada...<br>Skojarzenie, acz niewątpliwie słuszne, pozostało nie docenione.<br>Wypowiedzi, które w chwilę potem padły pod adresem Lesia z ust jego niezupełnie zadowolonych wspólników, absolutnie nie nadawały