poezji stereotypowego "czystego piękna". Bo jak, na przykład, można pisać o sztucznych zębach? A Białoszewski w tomie Odczepić się umieścił cały cykl Sztuczne zęby. Jego poezja często zaskakiwała niesłychaną, nieupiększoną dosłownością ciała, życia w ciele i jednocześnie nie do podrobienia, skomplikowaną filozoficznością i pewną abstrakcyjnością, która w dodatku na pierwszy rzut oka wydawała się bardzo prosta. Było to coś w rodzaju intelektualnego podstępu. Tak jak udawanie, że wszystko w jego poezji pochodzi "prosto z życia".<br> Oto cytat z wiersza inc. Nie śpiewajcie... z tomu Oho (1985): <br>&lt;gap&gt;<br> Poeta, według którego świat stale stoi "w drzwiach niebycia", uprawia tu charakterystyczny dla niego czarny