przeglądała się historia, przeszłość i przyszłość. Otóż teatr Wyspiańskiego stał się właśnie dla niego takim idealnym spełnieniem wizji teatru wywiedzionej z odległych źródeł antyku i przeniesionej na grunt duchowego krajobrazu polskiego. Zakorzenienie tego teatru w mitologii i w legendach rodzimych, jego sceneria związana z Wawelem i Krakowem, z owym miejscem sakralnym dziejów Polski, nadawały, w rozumieniu i w odczuciu Ortwina, dramaturgii Wyspiańskiego znamię swoistego teatralnego dialogu, w którym najbardziej aktualne problemy polskiego życia zbiorowego załamywały się w zwierciadle odwiecznych antynomii losu i przeznaczeń ponadczasowych.<br>Jak większość krytyków tamtej epoki Ortwin nie przykładał do analizowanych utworów jakichś kryteriów zewnętrznych, wyprowadzonych z założeń