Najwspanialsze oburzenie odmalowało się na twarzy Kotowicza. Cofnął się jeszcze o krok i z tej odległości zmierzył skrzypka i saksofonistę spojrzeniem tak straszliwym, że grubas, który stał bliżej, szybko począł się tłumaczyć.<br>- Proszę nas zrozumieć, panie dyrektorze... - Żadnych wyjaśnień nie przyjmuję.<br>- Coś ze swego repertuaru możemy zagrać - odezwał się pojednawczo saksofonista - owszem, czemu nie? Marsza jakiegoś, czardasza...<br>- Ha! - wykrzyknął Kotowicz. - Ani słowa więcej! Ani słowa.<br>Młody pianista, który do tej pory trzymał się na uboczu, przysunął się do kolegów.<br>- Wspaniały facet - szepnął skrzypkowi do ucha. - Co chce, żebyśmy grali?<br>Skrzypek wzruszył ramionami: - Poloneza Chopina!<br>- Którego?<br>- Czort go wie! Jak my to