kochać, trzeba być pielęgniarka. Pamiętam lekarza, który rozłożył ręce i poszedł sobie. Nie chciał nic obiecywać. Nie miał nic fajnego do sprzedania tej nocy. Był bardzo przystojny. Za przystojny. Lekarze nie powinni tak wyglądać. Pamiętam, jak zaczęło piszczeć i po drugiej stronie szyby zaroiło się od ludzi. Pamiętam, jak weszła salowa i zaczęła myc podłogę po tej stronie, jakby chciała wykorzystać chwilę, kiedy wszyscy poszli tam. Pamiętam brzęk blaszanego wiadra. Pamiętam szum wentylatora. Pamiętam, jak w końcu ten przystojny lekarz zdjął fartuch, rzucił go z furia gdzieś do kata i wyszedł, a oni tam zostali, trochę zagubieni, kiedy nagle już nic