nazywani przez Beckera dewiantami ukrytymi. Zdaniem autorki z dewiacją ukrytą mamy do czynienia wówczas, gdy ktoś uznaje, że postępuje niezgodnie z kryteriami swojej grupy odniesienia, lub gdy uświadamia sobie, że otoczenie będzie to postępowanie potępiało (choćby nawet danej osobie to postępowanie wydawało się usprawiedliwione). Dlatego dewiant ukryty, w obawie przed sankcjami (określiwszy już siebie jako dewianta), usiłuje postępować tak, by otoczenie w dalszym ciągu miało go za konformistę.<br>Na istnienie &lt;orig&gt;samonaznaczania&lt;/&gt; zwrócili także uwagę Carol A. B. Warren i John M. Johnson, którzy określili je jako naznaczanie symboliczne. Koncepcja naznaczania symbolicznego zrodziła się w rezultacie badań społeczności homoseksualistów, o których była