że nie ma klucza. Pamieszczyk zabrał. Żołnierz zamierzył się na nią, drugi dotknął końcem bagnetu jej piersi, skuliła się. Stała z rozwartymi szeroko oczyma, pobladła, milcząca. Dopiero inny Rosjanin rąbnął bagnetem w zamek szafy. Drzwi rozwarły się, ukazując baterię kolorowych butelek. Koniaki, wódki gatunkowe, jakieś puszki, kawa. Chyba jeszcze portugalskie sardynki. Coś chwycili, każdy wetknął butlę w kieszeń, bronią pchnęli przewodniczkę, ma iść, prowadzić dalej. Zaglądali do każdego pokoju, schylali się, szperając pod kanapami, odsuwali fotele. Nigdzie nie było Niemców. Wrócili do holu, w którym pułkownik wciąż rozmawiał z Surmą.<br>- Może na strychu - podpowiedziała Marta.<br>Ofiarowała się prowadzić, bo Hani trudno