nielubienie, jak blisko rozpacz podprowadzała mnie do takich spraw, że twoja seraficka duszyczka na samą myśl o nich gęsiej skóry dostaje. Tak; nie lubiłam. A teraz lubię! Polubiłam teraz. Bo to była pomyłka - krzyknęła nagle - to dziecko nie jest twoje! Ja zostałam pomszczona! <br>Adam dźwignął się ponury, ze spuszczoną głową sarknął: <br>- Czemuż to Marta ma być nie moja? O jakiej pomście mówisz? <br>Róża nie dała czekać na odpowiedź. <br>- Czemu nie twoja? o jakiej pomście? - zakipiała od słów. - Otóż dowiedz się, duszko pobożna że ja dzięki twojej córce uwierzyłam w sprawiedliwość na świecie. A i ty może świecę sprawiedliwemu Bogu zapalisz, jeżeliś