faceta w ubraniu roboczym. Docieramy do małego, starego budynku. Kompletnie nie wiem, gdzie jesteśmy. Deszcz leje strumieniami, wszystko jest na mnie przemoknięte. Oj, zdrowia to mi nie doda. Posuwamy się wzdłuż płotu, wpadamy na śpiącego w kartonach przykrytych folią dzieciaka. Przechodzimy przez dziurę w płocie. Docieramy do czegoś, co przypomina schron. Powoli schodzimy w dół po betonowych schodach, &lt;page nr=143&gt; leje się po nich woda, cuchnie przeokropnie, aż mam mdłości. Kiedyś nie czułem tylu zapachów, to zapewne też wpływ zielonych kapsułek.<br>W małym pomieszczeniu siedzi kilkoro dzieciaków, nakrytych szmatami i gazetami. Afek, lawirując i skacząc, wskazuje drogę pomiędzy nimi. Znowu schody. Pokruszone, trudno