Ach, głupcze! - wrzasnął niespodzianie.<br>Ponieważ z dwóch osób, wiodących ten zdyszany dialog, jedna tylko była rodzaju męskiego, przeto nie ulegało wątpliwości, że Adaś nazwał głupcem samego siebie.<br>- Głupcze! Głupcze! - powtarzał z gorącym uporem i pobiegł.<br>A panna Wanda za nim.<br>Wpadł do swojej izdebki i z rezygnacją oparł się o ścianę: porządnie złożone papiery były porozrzucane we wszystkie kąty, szafa na oścież otwarta. Adaś, oszołomiony, rozjaśnił się na jeden moment bladym uśmiechem nadziei. Jak żbik skoczył w stronę stolika, w którego szufladzie ukrył starannie owinięty w papier zbutwiały i żółty pamiętnik księdza Koszyczka.<br>Papiery znikły.<br>Adaś spojrzał na dziewczynę zrozpaczonym wzrokiem