pani nie pyta, bo nie powiem.<br>AMELKA<br>Tak, to prawda - to jest u nas dziedziczne.<br>ANETA<br>A czemu nie nosicie żałoby? Czemu jesteście jasno ubrane?<br>ZOSIA<br>Bo mama tak chciała. Zawsze to mówiła. Już od roku.<br>ANETA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;wstając&lt;/&gt;<br>Już wiem, raczej domyślam się wszystkiego. Zostańcie tu same. Potem, jak się ściemni, opowiem wam bardzo dziwne rzeczy. Teraz muszę iść.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Wychodzi na lewo&lt;/&gt;<br>&lt;page nr=100&gt;SCENA TRZECIA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Dziewczynki siadają. Amelka na kanapie, Zosia na fotelu na lewo&lt;/&gt;<br>AMELKA<br>Jaka ona głupia. Hi, hi! Ona myśli, że ona nam coś dziwnego opowie. Widzę przed sobą czerwone oczy - tam, za piecem. Jakiś potwór przesuwa się tuż