burżuazją i inteligencją miejską. Ostoją tej ostatniej stał się uniwersytet, a spór konserwatystów z opozycją liberalną zaostrzał się osobistym zatargiem rektora Litwińskiego z prezesem Senatu Wodzickim. Wykorzystując błahe zajście studenckie Wodzicki już w 1820 r. odwołał się do Metternicha i doprowadził do ograniczenia autonomii uczelni. Z kolei podjął zabiegi o ścieśnienie uprawnień sejmu i podporządkowanie Senatowi niezależnego dotąd sądownictwa. W 1827 r.<br>Wodzicki przepadł w wyborach na prezesa Senatu. Sejm obrał kandydata opozycji Józefa Nikorowicza. Wówczas rezydenci na apel Wodzickiego unieważnili wybory, zawiesili czynności sejmu, usunęli opozycjonistów z wyższych stanowisk rządowych i uniwersyteckich. W ten sposób obóz miejscowej reakcji podkopał własnymi