o pokroju trylobitów.<br>&lt;page nr=322&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>Niełatwo jednak wskazać ich przodków wśród niepojętego zróżnicowania anatomii <br>stawonogów, które charakteryzuje wczesny paleozoik.<br>Podwójna liczba odnóży na poszczególnych segmentach odwłoka i wyodrębniona <br>mała głowa nie są wyłączne dla krocionogów. Cechy te częste są wśród wczesnokamb ryjskich <br>&lt;page nr=323&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>stawonogów (np. Fuxianhuia). Zdarzało się nawet więcej par odnóży na <br>segment, co miało być może źródło w mechanizmie rozwojowym, w którym powstawanie <br>nowych odnóży było regulowane przez inny zestaw genów homeotycznych niż podział <br>pancerza na segmenty. Stan taki przetrwał aż do wczesnego triasu w linii rozwojowej Euthycarcinida. Przy tułowiu nieraz łudząco podobnym do wijów (Sottyxerxes z końca karbonu) zwierzęta te miały