rozczarowania ugniatało mi serce. Około czwartej gdy się już rozwidniało, pobiegłem nad Dniepr. Na brzegu nie było nikogo. Wskoczyłem do wody i walcząc z falą wyładowywałem na niej swój gniew. Ta kąpiel przyniosła mi ukojenie. Włożyłem ubranie na mokre ciało i wróciłem na swoje poddasze. Tyrm razem szybko zapadłem w sen.<br><br>Obudził mnie przeraźliwy głoś Piotrusia, który krzyczał mi w samo ucho:<br><br>- Sokole Pióro! Śniadanie! Hop-hop!<br><br>Kazia siedziała na werandzie. Przywitała mnie smutnym uśmiechem.<br><br>O moim nocnym najściu nie było więcej mowy.<br><br>Po południu wyjechałem z Pliut.<br><br>&lt;tit&gt; 56. WUJ BRONISŁAW&lt;/&gt;<br><br>Siedziałem na pokładzie z zamkniętymi oczami, z twarzą zwróconą do