pokoju - wyjaśnia Aldona, co Aśka słyszała już sto razy, i nie lubi tej historii, bo smutna; wujek na końcu umiera, a Danka wraca do Krakowa do złego, okrutnego ojca, który wcześniej tych dwoje wyklął. Łagodny, cichy Romek, który pisywał sprawne, choć banalne wiersze i marzył, że zostanie kiedyś dramaturgiem, i seraficznie piękna Danuta Wiera, a między nimi wojna i straszniejszy od wojny Jan Orłowski. W jej pokoju to kiedyś się działo, ściany pamiętają, podłoga pamięta, a mimo wszystko dla Aśki to bajka, melodramat, byt nie do końca realny, więc zaskakuje ją, że z opowiedzianej przez matkę historii powstała prawdziwa, żywa Milena