się ku niemu postać.<br>Od razu rozpoznał żonę. Zjawiła się zza węgła i sunęła naprzeciw niego spokojnie i pewnie. Była w deszczowym płaszczu i w obcisłej, skórzanej czapeczce. Pod pachą trzymała jakąś paczkę zawiniętą w gazetę.<br>Widmar poczuł, że coś zdławiło mu gardło, i jednocześnie ostry ból przebódł mu chore serce. "Wszystko jedno! - pomyślał - już nie mam powrotu". Dziko spojrzał wokoło, ujrzał na bruku i na chodniku krwawe kałuże, jesienne drzewa i niebo było zasnute czerwoną parą... Widmar stąpnął naprzód i z grubiańską siłą chwycił żonę za łokieć .<br>&lt;page nr=248&gt;<br>- Gdzie byłaś?! - krzyknął. - Gdzie by wasz codziennie o tej porze?!...<br>Jedną ręką trzymał