Otóż uczony ten stwierdził, że komety długookresowe (czyli takie, którym na zakreślenie pełnej orbity wokół Słońca potrzeba co najmniej 200 lat) docierają do wnętrza Układu Słonecznego ze wszystkich stron sfery niebieskiej. Tymczasem planety, jak wiadomo, trzymają się w przybliżeniu jednej płaszczyzny. Oort wyobraził sobie, że źródłem wszystkich komet jest rozległy, sferyczny obłok złożony z niewielkich brył - potencjalnych jąder komet. W środku obłoku tkwi nasz płaski system planetarny. Kiedy w pobliżu Słońca przebiegnie jedna z wielu miliardów gwiazd Drogi Mlecznej lub obłok dozna jakiegoś innego grawitacyjnego "szturchańca" - wówczas któraś z brył lub cała ich gromadka zostaje skierowana ku Słońcu. W miarę zbliżania