jezuicie, który zaofiarował mu swą pomoc: "przyszedł i powiada, że wybierze sobie kilka ciekawszych przypadków". "A idźże, idźże - złościł się Tadeusz - to nie są przypadki, to są <br>ludzie". Czasem kazał mi do kogoś jechać. Kiedy z korespondencji wynikało, że nie obejdzie się bez rozmowy z księdzem a może i spowiedzi, siadałem w pociąg i jechałem. Ci ludzie oczywiście woleliby Malachiasza, a nie wikarego, ale nie było rady. Odpowiedzi na niektóre listy wymagały studiów i konsultacji ze specjalistami. Byli też stali i mniej stali współpracownicy, doradcy - wśród <br>których naczelne miejsce zajmował ks. Andrzej Bardecki, byli współautorzy od pisania listów teologicznie trudnych (mówię