fason. Onieśmielała ją elegancja mundurów, czyste koszule khaki i zgrabne krawaty, zwłaszcza że sama czuła się zaniedbana, nie uczesana, nie umyta, zbiedniała jak potorocze w lichej kiecce, na której znać było całą fatygę podróży. Raz czy drugi któryś posłał jej uśmiech, ale nie wierzyła, aby mogła komukolwiek się podobać, i siedziała nastroszona nad nie dopitą kawą. Ze strzępów rozmów, które łowiła uchem, wynikało, że prawie wszyscy mówią o rychłych przygotowaniach do ewakuacji. Padały nazwy: Krasnowodsk, Pahlevi, Kazwin, Teheran, Khanaqin, Bagdad, Palestyna. "Więc szykują się do wyjazdu, więc pojadą w świat - myślała - a my? Co z nami będzie?" Cierpła na myśl o