dzwonił znajomy ojca zaniepokojony jej długą nieobecnością. Umówił się z Zuzanną na dziesiątą rano, miał ją zabrać samochodem na lotnisko. Mówiła swoim własnym głosem, odpowiadała na pytania, sama o coś pytała, ale w głowie kołatało jej jedno: on nie przyjdzie... nie przyjdzie... nigdy go już nie zobaczę... Odłożyła słuchawkę i siedziała na skraju łóżka, nie mogąc się poruszyć. Nie wie, jak długo tak siedziała, wyrwało ją z tego stanu odrętwienia rozpaczy pukanie w okno. Po chwili Andrzej wszedł do pokoju. Paliła się tylko mała lampka. <br>- Nie rozmyśliłaś się? - spytał, widząc jej minę. - Mogę wycofać się tą samą drogą... <br>- Nie rozmyśliłam się