pacierze i wstrząsał dzwonkiem nabożnie, z przejęciem... Nikły dźwięk odzywał się lękliwie, kołatał żałośnie wśród gwałtownego szumu ulewy.<br>Wzmagała się burza. Raz w raz wstrząsał się Mrowiec od strasznego huku blisko strzelających gromów. Teraz był to już nieustanny, przeciągły łoskot suchych trzasków i ponurego, toczącego się odległe grzmienia. Obszedł Mrowiec sień, gdzie ów łoskot słyszało się głośniej, wiatr wpadał tam przez niewiadome szpary i szczeliny, a próg zaciekał ulewą. Z tej sieni pchnął kolanem niskie drzwi do obórki: krowina leżąca na kupie zgnojonej mierzwy zwróciła ośliniony pysk ku gromnicznemu światłu...<br>&lt;page nr=131&gt; Popatrzył i Mrowiec, dzwonkiem mocniej uderzył, snadź dla otuchy bydlątku, i