ti mater u pićku! Ujarany Tomaszek uczepił się krzesła i prosił, żeby ktoś pomógł mu zejść z tego dachu, śmiech, rechot, śmiech. Kuza z językiem na wierzchu szkicował naprędce kubistyczny portret licealistki z maczowato wetkniętym w usta papierosem. A Zygmunt chciał się przecisnąć do Lwa, żeby mu przypierdolić, ale jakoś sił zabrakło i zaraz o tym zapominał... Wytarty świat jak z kolejnej książki o pokoleniu, kolejnej literackiej wersji bezsensu wypchanej watą pseudointeligencji, grzęznącej w infantylności, gdzie pozerstwo i bycie kul jest pierwszym przykazaniem. Znowu Kohelet. Powtarzalność, zgaga i blaga! Co najciekawsze, nikt na nikogo nie zwracał uwagi. Każdy w sobie, sobą