czułości. Julian nie może zdecydować się. Wreszcie pełen wstrętu do swego tchórzostwa mówi sobie: dokładnie w chwili, gdy zegar wybije godzinę dziesiątą, wykonam, co postanowiłem, albo pójdę do siebie i zastrzelę się. I zdobywa się na czyn: dotyka jej ręki, pieści tę rękę, ręka nie usuwa się. Stało się. Kiedy skrada się do pokoju pani de R^enal, nie odczuwa ani skrupułów moralnych, ani pożądania. Lęk przed kompromitacją i silniejszy od tego lęku rozkaz: naprzód, cokolwiek się stanie, muszę sobie pokazać, że nie jestem tchórzem. Po nocy spędzonej z zakochaną w nim kobietą, radość, jaką odczuwa, jest radością spełnionego wobec siebie obowiązku