zakratowane okno, wychodzące akurat na zachód<br>słońca i na kościół Świętego Jakuba, jest moim ostatnim skrawkiem<br>świata, jaki mi łaskawie zostawiono. Chociaż jednocześnie trudno było<br>mi uwierzyć, że to ten sam zachód słońca i ten sam kościół, w którym<br>braliśmy z Anną ślub. Ale może właśnie dlatego zostawiono mi ten<br>skrawek świata, abym patrząc nań, nie mógł uwierzyć. Bo udręka niewiary<br>jest najdotkliwsza z udręk.<br> Wobec tej udręki, nawet przy bezwolności, jaka mnie ogarnęła, wydało<br>mi się całkiem łatwe pójść odwiedzić burmistrzową. Wyobraziłem sobie,<br>że chwilę waham się na ostatnim schodku, gdzie już mroczno przed jej<br>drzwiami. Uniosłem już rękę i