łzę upokorzenia na zbolałym w męce obliczu ojczyzny zamienię w brylant chwały".<br><br>Pokonał ją Henryk Sienkiewicz - laureat Nagrody Nobla AD 1905. Z godnością znosi porażkę, wielkodusznie oznajmia, że "Sienkiewicz jest artystą większym od nas wszystkich", ze smutną rezygnacją stwierdza, że "szczęście nie leży w przeznaczeniu moim dość mrocznym i bardzo skromnym".<br><br>Życie toczy się dalej; "życie tłumem ludzi napełnione i tak bezgranicznie samotne", choć pisarka ma przecież nadal wokół siebie grono przyjaciół, młode wychowanki, "ciotuś Gorzkowską" - starą pannę Monikę, "słodką, poczciwą, starszą nieco ode mnie, niezamężną, innego domu niż mój nie mającą". Do tego domu gwałtownie zaczynają wdzierać się z przedwiośniem