Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Tygodnik Podhalański
Nr: 3
Miejsce wydania: Zakopane
Rok: 1999
Tytuł: Tygodnik Podhalański
Nr: 3
Miejsce wydania: Zakopane
Rok: 1999
sąd cywilny. Lokatorzy powinni w takim przypadku wystąpić z powództwa cywilnego.
W wydziale cywilnym zakopiańskiego sądu potwierdzono tę informację. Sprawy tego typu rozpatruje się w terminie od 7 dni do miesiąca.
Prawo Fedyka to nie jest już zwykły, codzienny problem relacji lokator-właściciel. To niebezpieczny mechanizm oparty na braku jakichkolwiek skrupułów. Tym bardziej niepokojący, że zaraźliwy.
Ze wspomnień ratownika GOPR
W kwietniu 1995 r. w rejonie Turbacza nasypało tyle śniegu, że problemem było poruszanie się żółtym szlakiem, który służył jako droga zaopatrzenia dla schroniska i ewentualnego transportu GOPR. Śniegu na drodze wozaków było do połowy uda, na polanach zaspy jeszcze większe
W wydziale cywilnym zakopiańskiego sądu potwierdzono tę informację. Sprawy tego typu rozpatruje się w terminie od 7 dni do miesiąca.
Prawo Fedyka to nie jest już zwykły, codzienny problem relacji lokator-właściciel. To niebezpieczny mechanizm oparty na braku jakichkolwiek skrupułów. Tym bardziej niepokojący, że zaraźliwy.
Ze wspomnień ratownika GOPR
W kwietniu 1995 r. w rejonie Turbacza nasypało tyle śniegu, że problemem było poruszanie się żółtym szlakiem, który służył jako droga zaopatrzenia dla schroniska i ewentualnego transportu GOPR. Śniegu na drodze wozaków było do połowy uda, na polanach zaspy jeszcze większe
sąd cywilny. Lokatorzy powinni w takim przypadku wystąpić z powództwa cywilnego.<br>W wydziale cywilnym zakopiańskiego sądu potwierdzono tę informację. Sprawy tego typu rozpatruje się w terminie od 7 dni do miesiąca.<br>Prawo Fedyka to nie jest już zwykły, codzienny problem relacji lokator-właściciel. To niebezpieczny mechanizm oparty na braku jakichkolwiek skrupułów. Tym bardziej niepokojący, że zaraźliwy.</><br><br><div type="art"><br><br><tit>Ze wspomnień ratownika GOPR</tit><br><br>W kwietniu 1995 r. w rejonie Turbacza nasypało tyle śniegu, że problemem było poruszanie się żółtym szlakiem, który służył jako droga zaopatrzenia dla schroniska i ewentualnego transportu GOPR. Śniegu na drodze wozaków było do połowy uda, na polanach zaspy jeszcze większe
