swej głębinie,<br>Mętem przeciw własnemu usrebrnieniu płynie.<br><br>Skoro Czmur dwóch Maciejów zaoczył z daleka -<br>Czarami się najeżył - i nieludzko czeka...<br>Idą. - Już się zbliżyli. - Czmur w słońcu się biesi -<br>Gębę do nich wykrzywia: "A wy tu - skądesi?'' -<br>Rzekł Maciej: "Z niedaleczka... Chcemy jestku - pitku<br>Z tego ziela, coś w lesie skrył je bez użytku.<br>Znamy twą tajemnicę, strasznie zieleniatą!<br>Wyłaź, tchórzu, zza czarów! Wyłaź!'' - A Czmur na to:<br>"Precz stąd, śmiecie pyskate! Znam podniebia wasze!<br>Na baśń leśną dybiecie, jak bawół na paszę!<br>Czym dla was nieśmiertelność? Rodzajem - jarzyny!<br>Wara psiarni człowieczej do bytów przyczyny!'' - <br>Trącił Maciej Macieja: "Lży bestia nieczysta