naraz zrobiło się widoczne, przybrało postać kłębiącej się nad przepaścią białej poświaty. Poświata najpierw zaskrzyła się śnieżynkami, potem zbielała oślepiająco. Rozległ się przeciągły, narastający trzask, chrupiące crescendo, osiągające kulminację w szklanym i jękliwym jak dzwon akordzie. <br>- Ja cię... - zaczął Rymbaba. I nie dokończył. <br>Nad przepaścią legł most. Most z lodu, skrzącego się i połyskującego jak brylant. <br>- Dalej - Huon von Sagar mocno chwycił konia za wodze przy munsztuku. - Przechodzimy.<br>- A zdzierży toto? Nie pęknie? <br>- Z czasem pęknie - wzruszył ramionami mag. - To rzecz bardzo nietrwała. Każda chwila zwłoki zwiększa ryzyko. <br>Notker Weyrach nie zadawał dalszych pytań, spiesznie pociągnął konia za Huonem. Za nim