wiary, miłości, nadziei. Czekali <br>cudu. Cud nie nadchodził. Wzywali gromu, co by poraził świętokradców. Niebo <br>pozostawało pogodne. Wołali ziemi, by się otwarła i pochłonęła ich razem z kościołem <br>- ale wzgórza nie padały. Tymczasem Obraz włożono do skrzyni, którą żandarmi <br>śpiesznie zabijali. Każde uderzenie młotka trafiało w serca patrzących. Kiedy <br>rzucono skrzynię na wóz, nic już nie mogło powstrzymać zrozpaczonych ludzi. <br>Tratowały ich konie, kozacy smagali nahajkami, sołdaci walili kolbami, padali <br>ranni i zabici. Płacz chóralny i jęk biły pod niebiosa. Z gromadki uwięzionych <br>księży krzyknął gromko ksiądz Antulski: "Dzieci! Odstąpcie! Ufajcie! Ona powróci! <br>Ufajcie! Ona powróci!" Skoczyli ku niemu żandarmi, wepchnęli