obrazu w ciężkich złoconych ramach na empirową sekreterę, zdobioną przepiękną intarsją. Pani zauważyła moje spojrzenie i robi się purpurowa. A ja mówię powoli, choć wiem, że na darmo: <br><br>- U nas w domu... jak mama była chora, to ojciec sprzedał wszystko. Nawet łóżka. Spaliśmy na siennikach. Na podłodze. <br>Na jej twarzy skurcz bólu i zgorszenia. <br>- I cóż, mama wyzdrowiała? <br>- Nie... umarła. <br>Przykre milczenie. I monolog: <br>- Tylko młodość potrafi być tak okrutna. Pan jest bardzo młody. Panu to trudno zrozumieć. Ja się nie dziwię. Tych trochę staroci... To jest wszystko, co mam. Z każdym rokiem nie jestem, niestety, młodsza. Nie mam żadnego zawodu