świadczy o tym, że praktyka zen nie powinna <br>być stopniowa ani przed 'oświeceniem', ani po 'oświeceniu'. Praktyka po <br>'oświeceniu' jest nie tylko utrwalaniem nowej perspektywy postrzegania <br>rzeczywistości, ale także naturalnym stanem oświeconego, który słowem <br>i czynem stara się wyrazić prawdę o rzeczywistości. Każda metoda praktyki <br>zen ma swoje mocne i słabe strony, jednak, jak głosił Yuanwu Keqin, <br>wszystkie wskazują na prawdę o istocie 'jaźni jednostkowej'. <br>Należy odróżnić polemiki dotyczące wyższości jednego rodzaju praktyk <br>nad innymi od fundamentalnych polemik dotyczących praktyki zen. W pierwszym <br>wypadku dyskusja dotyczy hierarchii ważności różnych form praktyki <br>ze względu na ich skuteczność. Toshihiko Izutsu używa określenia 'pseudoproblemy