w "politics". Po powrocie do Francji i wreszcie, w 1953, do Włoch redagował razem z Ignazio Silone pismo "Tempo Presente", co oznaczało wzięcie na siebie obowiązków sprzeciwu wobec opinii publicznej zdominowanej przez komunistów i ich sympatyków.<br> Ignazio Silone, kiedyś komunista i delegat do Kominternu, wyniesiony przez polityczną "windę" na szczyty sławy za swoją powieść Fontamara, z powodów moralnych zerwał z komunizmem, w pełni świadomy, co to oznacza: jego nazwisko, nieobecne w faszystowskich Włoszech, przestało istnieć w antyfaszystowskiej prasie, i później, po upadku faszyzmu, kiedy redagował z Chiaromontem "Tempo Presente", dla szerszej publiczności nie istniało. Nicola i Silone reprezentowali dla mnie bezkompromisową