Wkrótce po zakończeniu Don Karlosa śmierć matki zmusza Wężyka do porzucenia Krakowa i rozpoczętych zatrudnień pisarskich oraz zajęcia się interesami rodziny. W stolicy pojawi się dopiero z początkiem lat napoleońskich. Słabe zdrowie uniemożliwia mu wprawdzie karierę wojskową, ale zostaje asesorem sądu apelacyjnego w Warszawie i rozpoczyna wspinaczkę na pierwsze stopnie sławy – dzięki ulotnym, okolicznościowym wierszom patriotycznym, zwłaszcza Odzie do Polaków z okoliczności na nowo w roku 1806 i 1807 podjętej walki i Wierszowi do wojska polskiego (1806). Odtąd poezja okolicznościowa przeplatać będzie całą jego twórczość. Jedyną większą pracą pozostaje na razie msza Judica me Deus, napisana w 1808 r. dla