samego ordynata. Podczas wojny jednak Aza "zeszła na psy", niewiele przejmując się własnym pochodzeniem. Właśnie teraz była w okresie "podobania się" okolicznym kundlom, które ciągnęły za nią sznurami. Przeganiał je mało skutecznie lokaj Wincenty. Aza opędzała się łagodnie, teraz łasząc się do Marty i wlepiając w nią złote, pełne słodyczy ślepia. Jakby chciała wziąć ją za świadka, że ona nic przecież nie robi na rzecz swego niezwykłego powodzenia. To nie jej wina, że jest taka śliczna. Podskakując wbiegła za Martą do holu. Zawiedzione kundle zasiadły z żałosnymi minami przed zamkniętym gankiem.<br>Zaraz, czy to wtedy przyjechała do Malenia Surmowa z matką