konarze. Spostrzegł, <br>że nikłe światło rozproszone w gęstwinie pochodzi <br>z nielicznych otworów, jakby studzien w nieprzejrzystym sklepieniu <br>lasu. Wlewały się tamtędy smugi błękitnego światła. <br>Uchem złowił stłumione nawoływania ptaków. Piął <br>się po korze gładkiej i lśniącej. Na koniec dotknął <br>głową liści. Leżały poziomo, zachodząc jeden <br>na drugi. Były mięsiste, o śliskiej powierzchni i dostatecznie <br>długie, aby każdym mógł nakryć się człowiek.<br><br>Awaru rozsunął grube płaty, przecisnął pomiędzy <br>nimi ciało i zdołał wystawić głowę. Morze <br>światła zalało mu oczy, uszy wypełnił świergot. <br>Wyczołgał się z gęstwiny i legł na warstwie <br>liści, które utrzymywały go niczym wiszący hamak. <br>U góry była kopuła nieba