teoretycznych romantyków - powinien posługiwać się odpowiednimi dla tego widza środkami. Poruszali te kwestie Schleglowie i Eichendorff. Achim von Arnim w szkicu O pieśniach ludowych (1805) walcząc o wprowadzenie na scenę pieśni ludowych pisał o "złych słowach", <q>„które wspięły się na sceny teatru, który wtedy chciał stać się narodowym dzięki sloganom, w rzeczywistości zaś stawał się coraz bardziej obcy narodowi"</>, a Adam Müller - w drezdeńskim wykładzie Über die dramatische Kunst (1806) - kwestię ludu złączył wprost z ideologią narodową, z ludem wiązał nadzieje na budowanie narodowej jedności i tej idei podporządkował wizję teatru. Podobne poglądy głosił Ludwig Tieck, wymagający od młodych dramaturgów