latarni... ani jednego światełka... - rzekł chirurg. Patrzył na nią pytająco i trochę nieśmiało. Uczuła widocznie ten wzrok, gdyż podniosła głowę i uśmiechnęła się: - Muszę już iść, kochanie. Na pewno jest bardzo późno...<br>Spojrzał na zegarek i odpowiedział: - Siódma. Włożyła buciki i wstała. Obecnie ubierała się znacznie wolniej i jak gdyby smakując w każdym szczególe swej toalety. Od czasu do czasu ukradkiem patrzyła na chirurga i wtedy chirurg widział jej połyskujące ciemne oczy.<br>&lt;page nr=227&gt;<br>Była w półcieniu. Latarka leżała na stole, rzucała światło w górę, tak że oświetlony był tylko sufit.<br>Chirurg czuł się zanadto wyczerpany i wymęczony, czy ;samym szczęściem, czy też