kopytko stuknęło o dzbanek, rozlało <br>trochę wody, Białozielona rzuciła się z chustką; <br>oczy świętego, te patrzące, Pażychowe, wróciły <br>spojrzeniem zza białych ścian. Wydawały się dobrotliwe <br>i bardzo mądre.<br>- Malarz z rzeźbiarza - powiedział głośno.<br>- Nie rozumiem - odwróciła głowę.<br>- To dobrze. Nie musisz. <br>- Wolisz?...<br>Patrzyła tymi swoimi białymi oczami dziwnie, nie wiadomo - śmiała <br>się z niego czy złościła. Co tam...<br>- A oczy ma takie same - zamruczał.<br>Co znaczył jej uśmiech i słowa "to nic"?<br>- To nic - powtórzyła. - Nie muszę. <br>Teraz zagram ci, chcesz? Ja... to znaczy nie umiem grać. Nie szkodzi, <br>prawda?<br>Absolutnie nie szkodziło. Nie musiała umieć. Powiedział <br>jej to, a potem patrzył