o jego czoło, usiłując opanować zawroty głowy. - Zemdlałam po raz pierwszy w życiu! - mruknęła z niezadowoleniem. - Przy tamtych nie mdlałam.<br>Grzegorz nagle odsunął się, by spojrzeć jej w twarz.<br>- Co mówisz?<br>Niespodziewanie Gabrysia zaczęła się śmiać - najpierw cicho, potem coraz głośniej, bo od śmiechu zawsze przybywało jej sił.<br>- Oj, Grzesiu... - śmiała się. - Ojej... - i pocałowała go w to mądre czoło. - Ja ci to chciałam inaczej oznajmić, wiesz? Przy świecach. Ale mnie zawsze wszystko wychodzi tak beznadziejnie prozaicznie... - wybuchnęła śmiechem na nowo, a Grzegorz objął jej twarz obiema dłońmi i też się zaśmiał, patrząc jej w oczy.<br>- Gabrysiu, ale co oznajmić, co