Ona przecież zaczęła od groteski i śmiech zawsze wydawał się jej podstawową zasadą organizacji świata. Jej późne wiersze odznaczają się drwiną z siebie, kpiną z konwenansów, ironizowaniem w obliczu tragicznej świadomości śmiertelnego ciała.<br> Świrszczyńska odbiera cały kosmos psychosomatycznie, podobnie jak miłość, ale często się tą psychosomatycznością bawi. Nie bała się śmieszności, jaką pobudzały już nawet same tytuły, takie jak Jestem baba (1972) czy Szczęśliwa jak psi ogon (1978) świadczące o "niepoważnym" traktowaniu siebie. Wśród poetów codzienności ona pokazywała rzeczywistość w sposób najbardziej dramatyczny. W jej twórczości ujawnia się napięcie między stroną tragiczną istnienia - jak najbardziej ziemskiego - a między brutalną rzeczywistością ciała