jej prześlizgują się po Adeli, <br>zupełnie jak po każdej innej, obcej dziewczynce. Jakby jej <br>nie widziały, jakby zupełnie nie dostrzegały, że to <br>jest przecież ona - Adela! Więc Adela przypomina sobie <br>te czasy, kiedy to Krysia nie widziała nikogo poza nią, kiedy <br>każde jej spojrzenie odbijało się w oczach Krysi radością, <br>smutkiem, lękiem i udręką. <br><br>Prawda, że Adelę krępowała czasem i męczyła <br>ta nieustanna czujność, to wieczne napięcie, ten śmiech <br>i te łzy, ta cała atmosfera dusznego niepokoju, która <br>otaczała wówczas ich przyjaźń. <br><br>Prawda, że to ona sama odtrąciła od siebie dawną <br>Krysię. <br><br>Ale teraz... <br><br>Bo czyż ta ich przyjaźń to naprawdę