Idziemy na śniadanie i widzimy już ludzi za płotem. Wypatrujemy swoich, ale nikt z nas nikogo bliskiego nie zauważył. Jest jeszcze wcześnie i nie wszyscy dojechali. Słychać krzyki wolnych ludzi zza płotu nawołujące swoich. Nie muszę chyba pisać jakie to robiło wrażenie (nie potrafił bym tego nawet wyrazić słowami). Po śniadaniu jeszcze jakieś przygotowania. Już wiemy że wszyscy jedziemy do domu. Jedna osoba z mojego pokoju na pięć dni (jedna z nielicznych ludzkich decyzji podjętych przez trepów za mojej kadencji w wojsku - chłopak miał rodzinę i dziecko), inni szczęśliwcy na 4 dni, a pozostali na 3 dni. Nikt jednak jeszcze nie