pani jako żonę; przyrzekam, że postaram się zapewnić jej szczęście - mówiąc to pochylił się do rąk pani Elizy, składając pełen szacunku pocałunek na jej drobnej dłoni.<br>Pomógł jej wstać z fotela (znów odezwał się ten nieznośny ischiasowy ból w nodze!) i przejść do jadalni na herbatę z konfiturami, gdzie na śnieżnobiałym obrusie wdzięcznie harmonizowały niebieskie filiżanki z bladoróżowym kwieciem w niskiej, majolikowej wazie.<br>Rozmowa zeszła na wieszcza, autora Konrada Wallenroda. Ryszard przypomniał nagle, jak Stasza zżymał się na zbiórkę pieniędzy na budowę pomnika Mickiewicza, krzycząc, że te okrągłe 100 tysięcy rubli należałoby raczej przeznaczyć dla ludzi wyrzucanych z mieszkań na mróz