na wyprawy wojenne. Stąd wzięła się zapewne na naszych stołach słynna szynka litewska, silnie uwędzona, surowa, krojona w cieniutkie plastry.<br>Pod koniec XIX wieku w produkcji przemysłowej zaczęto szynkę uszlachetniać, odrzucając skórę i nadmiar tłuszczu, a w latach dwudziestych naszego stulecia również usuwać z niej kości. Peklowanie zalewowe zastąpiono wstrzykiwaniem solanki do tętnicy udowej, po odpowiednim wycięciu szynki z półtuszy.<br>Wymagania współczesnego konsumenta (wystrzegającego się tłuszczu) i zwiększone zapotrzebowanie na szynkę wpłynęły po II wojnie światowej na zmianę technologii produkcji. Zaczęto szynkę dzielić według zespołu mięśni, czyścić z błon, wstrzykiwać domięśniowo solankę peklującą i sklejać. Leżakowanie zastąpiono masowaniem mięsa w chłodzonych