urodziwa i przychylna pracowitym ludziom. Miasteczko, pełne kopulastych domków błyszczących w słońcu olśniewającą białością, leżało wśród zielonych pagórków. Szemrały tam dzień i noc ruczaje tchnące świeżością, a łąki i stoki górskie obsiane były stubarwnym kwieciem. Na zachodzie, pod niebem nasyconym słońcem, widniał łańcuch górski Antytaurusu.<br>Abram, pilnując powierzonych stad, niejednokrotnie spędzał noce przy ognisku wśród swoich pasterzy. Były to noce rozkosznie chłodne, pełne błogiej ciszy, usposabiające do rozmyślań. Abram godzinami szybował wzrokiem po migotliwych gwiazdach, śledził ich drogę w przestworzu podobnym do czarnego baldachimu i coraz głębiej pojmował ogrom świata, jego majestat, piękno i harmonię. W jego sercu budziła się rozterka: wiara