żołnierzy była kompletnie pijana, a sam dowódca warty całkowicie przestał już kontaktować. Po podpięciu magazynków z ostrą amunicją zarzuciliśmy karabiny na plecy i w ślad za rozprowadzającym ruszyliśmy w ciemną noc. Minęliśmy kantynę, pole namiotowe i poszliśmy wąską ścieżką biegnącą przez las. Po chwili prócz odgłosów lasu dał się słyszeć śpiew i głośny śmiech żołnierzy, którzy urządzili sobie popijochę w jednym z namiotów. W miarę oddalania się od obozowiska ich głosy stawały się coraz cichsze, aż w końcu całkowicie zagłuszył je szum wiatru. Dojście na posterunki w lesie zajęło nam pół godziny. Obok najbliższej wieży natknęliśmy się na pierwszego wartownika. Po