Witkiewicza nie polegała przecież na prostym odkryciu regionalizmu podtatrzańskiego oraz na opisaniu odrębnej, ale bogatej kultury górali polskich. Nie polegała również na głębokiej fascynacji świątynią ducha idealnego, jaką dla Witkiewicza były Tatry, nie wyłączając ich artystyczno-impresyjnych atrybutów. Jego geniusz polega przede wszystkim na umiejętnym przeniesieniu tych wartości do fundamentu spójnej koncepcji odzyskania utraconej państwowości, oraz posłużeniu się podhalańską sztuką ludową jako ekstraktem polskości, do odbudowania nadwątlonego czasem zaborów ducha narodowego. Z satysfakcją odnalazłem taką właśnie tezę w opracowaniu Jana Majdy.<br>Niewielki jest margines twórczości Stanisława Witkiewicza, którego nie poddał analizie autor książki. Począwszy od najwcześniejszego okresu twórczości, od roku 1886