zamiast pozbyć się źródła deprawacji, owinąłem każdą monetę w oddzielny papierek i ułożyłem wszystkie w taborecie, wypychając wolną przestrzeń gazetami, żeby nic się nie poruszało ani nie brzęczało. Jedną dwudziestodolarówkę, najbardziej wytartą, włożyłem do kieszeni. Zamknąłem wieko taboretu i postawiłem na nim maszynkę elektryczną, a na maszynce - imbryk. Teraz mogłem spokojnie wychodzić na miasto.<br>Wiedziałem, dokąd pójść z moją monetą: do współtowarzysza z celi okresu późnego stalinizmu, Władka Maronickiego. Jeżeli nawet oprócz stanowiska kierownika sali w "Bristolu" zajmował jeszcze dodatkowy, niejawny etat, z czym należało się liczyć, to żywiłem niezłomne przekonanie, że dawnemu towarzyszowi niedoli nie wyrządzi żadnej krzywdy i nie